TomKal foto

Dropie to gatunek, do którego mam bezwzględnie słabość, a więc od nich zaczynam swoje nowości fotograficzne z Australii. Wiedząc, że jakiś czas będę w Australii, zorganizowałem sobie wyprawę, która miała mi pokazać Australię tą niekomercyjną, dziką, naturalną. Sam bym tego nie zrealizował i byłoby pewnie niebezpiecznie, ale udało się to dzięki Hansowi, który doskonale zorganizował nasze warsztaty fotograficzne. Dlaczego doskonale? Bo w kilka dni pokazał mi ponad 100 gatunków zwierząt (większość ptaków). 100 gatunków w kilka dni to nawet w Australii jest nie lada osiągnięcie. Tak, to nie pomyłka. Na mojej stronie pojawi się ponad 100 gatunków australijskich ptaków. Oczywiście część z nich nie będzie miała pełnego wymiaru galerii w standardach mojej strony (24 zdjęcia), część z nich będzie miała jedynie walory dokumentacyjne, ale do części z nich będzie się chciało wracać nie raz i będą miały wymiar pełnej galerii lub jej wielokrotności, i to nie w dokumentacyjnej jakości. W swoich opisach towarzyszących poszczególnym gatunkom zwierząt przy okazji chciałbym też przedstawić specyfikę i odmienność fotografii przyrodniczej w Australii. Wymaga to pewnej reorganizacji dotychczas przyjętej konwencji prezentowanych zdjęć, aby powstała kompletna opowieść. Na te potrzeby nie będę przebudowywał strony, ale do każdego opisu (INFORMACJE) australijskich gatunków dodam na jego końcu, ponumerowane zgodnie z kolejnością powstawania galerii, gatunki zwierząt. Tak więc czytając opisy w narastającej kolejności powstanie jedno kompletne opowiadanie o zwierzętach, warsztatach fotograficznych, o zaobserwowanych osobliwościach, jednym słowem o Australii jaką zobaczyłem, a co ważniejsze, jaką sfotografowałem. Tyle tytułem wstępu do całej gamy nowości, jaka będzie się pojawiać w najbliższym czasie. Jakim? Trudno powiedzieć, bo do przeglądnięcia jest tysiące zdjęć, udało się nagrać sporo dźwięków ptaków, które też wymagają czasu na opracowanie, dalej- opisy i ich tłumaczenia, tak więc miną pewnie tygodnie, gdy pojawią się w sposób uporządkowany, zweryfikowany wszystkie sfotografowane gatunki. Na koniec jeszcze raz podziękowania dla Hansa za jego zaangażowanie, wiedzę o ptakach, buszu, poczucie humoru. Bez niego spędzanie czasu w buszu i wrażenia temu towarzyszące byłyby o wiele, wiele skromniejsze, a australijskie obserwacje i wrażenia ograniczyłby się do, nazwijmy to, miejskich wrażeń. A teraz do moich australijskich dropi. To już trzeci sfotografowany przeze mnie gatunek tego ptaka. Po doświadczeniach hiszpańskich wcale nie byłem pewien, że uda się go sfotografować, zwłaszcza, że zaplanowana w Australii konwencja warsztatów fotograficznych była skrajnie odmienna. Ale o tym przy okazji innych gatunków. Dropie, chyba z wdzięczności za mój podziw jakim darzę ten gatunek, pozwoliły się sfotografować i było to nawet dość łatwe. No, może nie całkiem łatwe, bo aby je zobaczyć w ich naturalnym środowisku, gdzie występują, najpierw trzeba spędzić dobę w samolocie, aby dotrzeć do Tonswille i dalej kilka godzin jazdy do buszu. Nie było dnia, abym nie wykonał jakichś zdjęć dropi. Jak już udało się spotkać jakiegoś dropia, powoli podążałem za nim wykonując zdjęcia. Jedno tylko spotkanie zakończyło się dwoma zdjęciami, po czym drop natychmiast odleciał. Spokój, powaga, pewne dostojeństwo w zachowaniu dropi australijskich były takie same jak dropi zaobserwowanych w Europie. W Hiszpanii widać było skupiska kilku, kilkunastu samic, bądź samców. W Australii zawsze miało miejsce spotkanie z jednym ptakiem. Może to kwestia pory roku? W Hiszpanii był to okres godowy (wiosna), w Australii pełnia lata (luty). Fotografując dropie szybko można wyczuć moment, gdzie odległość pomiędzy dropiem a mną staje się zbyt mała i następuje odlot ptaka. Dopóki nie przekroczyłem ustalonej przez dropia odległości i spokojnie za nim podążałem dropie wręcz zaczęły mnie lekceważyć i przyzwyczajać do mojej obecności. Australijskie dropie nie są tak barwne i są nieco mniejsze od europejskich krewniaków. Waga ich wynosi do 13 kilogramów, przy rozpiętości skrzydeł około 2 metrów. Tak więc są mniejsze od „naszych” europejskich dropi. Może dlatego potrafią znacznie szybciej wzbić się w powietrze. W Hiszpanii nie było mowy o podążaniu za dropiami, ale „spacerując” po buszu podążając za dropiem trzeba uważać, bo sami spotkaliśmy węże i dwumetrowego warana, nie mówiąc już o jadowitych owadach, o których się naczytałem przygotowując się do wyjazdu. To wszystko nakazuje zachowanie daleko idącej ostrożności podczas sesji fotograficznej, ale jak tu nie dać się ponieść widząc przed obiektywem taaakiego majestatycznie spacerującego ptaka. O nagraniu głosu nie było mowy. Dropie spokojnie żerowały, co chwila po coś się schylając, nie wydając żadnego dźwięku. W ostatni dzień naszych warsztatów mieliśmy tylko kilka godzin od wschodu słońca do wykorzystania z uwagi na godzinę mojego odlotu. W okolicach Tonsville jest kilka dobrze zorganizowanych miejsc do obserwacji i fotografowania ptaków. Ku mojemu i Hansa zdziwieniu naszym oczom na drodze ukazał się drop, wprost na drodze którą jechaliśmy. Wyszedłem spokojnie z samochodu i wykonałem kilka zdjęć. Drop ograniczył się do obserwacji mojego zachowania oddając się pozowaniu bez reszty. Kiedy wróciłem do samochodu, Hans oznajmił mi, że od lat obserwuje ptaki i jego zdaniem dropie to wcale nie taki łatwy do sfotografowania gatunek, a tu proszę, mieliśmy szczęście widzieć je codziennie. Ciekawym jest, że w okolicy parku jest lotnisko. Drop nic sobie nie robił z przelatujących co chwila samolotów odrzutowych. Może wcześniejsze wnioski o niemożliwości ich asymilacji w naszej zurbanizowanej rzeczywistości były przedwczesne? W każdym razie zapraszam do nowej, dropiowej galerii, tym razem dropia australijskiego i to w pokaźnym rozmiarze i jakości.