Wykaz alfabetyczny

Nie wiem, czy udało mi się ostatecznie uwiecznić piękny ogon wachlarzówki posępnej, który jest jej atrybutem, czy cecha rozpoznawczą, ale była trudna w  zaobserwowaniu i jeszcze trudniejsza w sfotografowaniu. Ma 16 centymetrów długości ciała, z czego połowa przypada na piękny dekoracyjny ogon. Będąc na południowej wyspie w lesie rodem z parku jurajskiego, gdzie rosły drzewiaste paprocie i inne rośliny, które uniemożliwiały jakiekolwiek poruszanie się po tym lesie, właśnie tam, m.in. sfotografowałem wachlarzówkę. Był to jedyny ptak, jakiego zauważyłem w tym lesie.

Początkowo sądziłem, że to jaskółka. W zbliżeniu widać różnice pomiędzy tymi ptakami. Mimo, że wachlarzówki są dość powszechne w Australii, nie udało mi się spotkać ich wiele razy. Najciekawsze zdjęcia powstały na obrzeżach mokradeł, może z racji tego, że żywią się one głównie owadami. Wachlarzówka mierzy około 20 centymetrów i szkoda, że jej piękny wachlarzowaty ogon udało się uwiecznić tylko na jednym zdjęciu.

Walabia parr’ego, jak na Australie, ma bardzo mały obszar występowania. Żyje w jej północno-wschodniej części. Jest większa od walabi smukłej, bo jej waga może osiągnąć 25 kilogramów, a wysokość około metra. Występowały w środowisku kangura olbrzymiego, nie jak walabie smukłe pośród soczystej zieleni. Żeruje o świcie. Podczas największego upału, chowa się w ocienionych miejscach. Łatwo ja odróżnić od kangura po białych smugach na twarzy.

Walabie widywałem w obszarach o bujnej, zielonej, soczystej roślinności. Kangury w dość suchym buszu. Walabie zawsze występowały w małych stadach, rzadko pojedynczo. Patrząc na rozmiary kangura olbrzymiego, walabie to ich miniaturki. Waga walabi wynosi kilkanaście kilogramów i nie przekracza dwudziestu kilogramów, zaś wysokość dochodzi do 85 cm. Występuje w północnej części Australii. Żeruje głównie nocą.