TomKal foto

Długo się zastanawiałem przy jakim ptaku zamieścić tekst wprowadzający do wyprawy na Kostarykę. Czy miałby to być drozd brązowawy, który jest narodowym ptakiem Kostaryki, czy któryś ze sfotografowanych tukanów, a może niesamowity kacykowiec aztecki? Ostatecznie wybór padł na kwezala herbowego, który jest narodowym ptakiem Gwatemali. Niesamowity, rajski ptak, którego nawet w miejscu jego występowania niełatwo sfotografować. Ale zanim o nim samym, to kilka słów jeszcze o wyprawie. Kostaryka to niesamowite miejsce, gdzie ilość ptaków i łatwość ich fotografowania na początku oszałamia i zachwyca. Mają na to wpływ na pewno warunki przyrodnicze, ale także podejście Kostarykańczyków do ptaków. Obowiązuje bezwzględny zakaz polowania na ptaki, a przyhotelowe, przy-restauracyjne i przydrożne miejsca "dokarmiania" ptaków przyciągają turystów. Napisałem „dokarmiania” w cudzysłowie, bo na brak pożywienia w lasach deszczowych ptaki nie mogą narzekać. Na łatwy posiłek z bananów czy ryżu skusi się niejeden ptak, a pozytywne doświadczenie obcowania z ludźmi powoduje, że ptaki pojawiają się nieraz naprawdę blisko. Oczywiście różnie to bywa z różnymi gatunkami, ale jest ich naprawdę sporo. W ciągu dwóch tygodni udało się sfotografować 200 gatunków ptaków, oczywiście z różnym skutkiem. Nie było to łatwe i wymagało sporego wysiłku i determinacji, ale ostatecznie – na Kostaryce to możliwe. Bywało, że spotkań z przedstawicielami danego gatunku było kilka i powstało na tyle dużo ujęć, że trudno było dokonać takiego wyboru zdjęć do galerii, aby galeria nie była nudna i przeładowana. Bywało też, że ptak usiadł jeden raz i powstało jedno, dwa zdjęcia, które tworzą, jak na razie, skromną galerię danego gatunku na mojej stronie. Ale kto wie kiedy nadarzy się okazja, aby zamieścić w niej zmiany – „z ostatniej chwili….”, tak jak niespodziewanie przy okazji tego wyjazdu udało się wprowadzić zmiany do galerii myszołowczyka, pasówki obrożnej czy czajki miedzianej. Tym razem, wykaz nowopowstałych galerii ułożyłem od najciekawszych wielozdjęciowych galerii po te, które mają wyłącznie dokumentacyjne znaczenie. Galerie dokumentacyjne (wg mojej oceny) rozpoczynają się w wykazie powstałych gatunków począwszy od numeru 88. Te ciekawsze zaznaczone są wytłuszczoną czcionką. Mimo sprzyjających warunków do fotografowania ptaków, bez organizacji i wsparcia moich kompanów podróży z pewnością liczba nowych w mojej galerii gatunków nie byłaby tak imponująca, o ile nie połowiczna. Tu serdeczne podziękowania za wsparcie, organizację i atmosferę jaka towarzyszyła naszemu fotografowaniu dla Tadeusza i Piotra. Takie otoczenie przyrody w tak doborowym towarzystwie to, przynajmniej jak dla mnie, największy urok fotografii przyrodniczej. Pozdrawiam serdecznie, dziękuję i mam nadzieję, że nieraz jeszcze da się usłyszeć nasze trzy migawki aparatów pracujące jednocześnie. Wracając do Kostaryki i ptasich opowieści, udało się też nagrać głosy niektórych ptaków. Tym razem postanowiłem zaznaczyć to przy wykazie gatunków literą G w nawiasie - (G). Tak, więc Tych, którzy chcą usłyszeć głos tukana, kacykowca azteckiego czy pasówki, zapraszam do ich odsłuchania. Z uwagi na tak dużą liczbę powstałych galerii i ograniczenia czasowe, tylko przy niewielu wybranych gatunkach dodane będą informacje o okolicznościach powstania zdjęć, czy ciekawostki o danym gatunku. Na szczęście wszystkie nowe gatunki zostały już oznaczone na Kostaryce z miejscowymi przewodnikami, co znacznie skróciło czas pracy nad zbudowaniem prezentowanych galerii i zażegnało możliwość powstania błędów w identyfikacji gatunku. Pewną nowością w prezentowanych galeriach są zdjęcia wykonane z lampą błyskową. Tak, uważam, że to nieporozumienie w fotografii przyrodniczej, ale podczas fotografowania ptaków o wschodzie słońca na dnie lasu deszczowego nie można wykonać ostrego zdjęcia, nawet dokumentacyjnego. Zresztą nawet w południe nie było tam dość światła na wykonanie zadowalających zdjęć. Dlatego też uwiecznienie ptasich mieszkańców deszczowego podszytu leśnego wymagało zmiany dotychczasowego podejścia do fotografii przyrodniczej. Na szczęście nie ma tych zdjęć wiele. Więcej opisów o poszczególnych gatunkach w informacjach towarzyszących galeriom, a teraz o niesamowitym kwezalu…

Kwezale zawsze przez swoje piękno fascynowały ludzi. Ich pióra zdobiły stroje najwyżej postawionych w hierarchii społecznej przywódców Azteków i Majów. Już wówczas ptaki te były pod ścisłą ochroną, gdyż za zabicie ptaka wymierzano sprawcy taką samą karę. Fascynacja kwezalami przyciąga do Kostaryki wielu turystów z całego świata. W okolicach hotelu, w którym mieszkaliśmy, kwezale występują w swoim środowisku naturalnym. Żyją one w lasach deszczowych na wysokości 1 200 do 3 000 metrów. Jego pożywieniem są owady i owoce, w tym szczególnie awokado. Na  przyniesioną do restauracji wieść, że kwezal przyleciał na pobliskie drzewo, wszyscy turyści porzucili swoje posiłki i wybiegli na spotkanie z kwezalem. Niestety ptak siedział daleko na wysokim drzewie, a jego sylwetka była przesłonięta gałązkami drzewa, na którym siedział. Tak naprawdę widać było go jedynie w wizjerze lunety obserwacyjnej. Dla zwiększenia prawdopodobieństwa spotkania kwezala, i obrotów hotelu, organizowane były o 5 rano wyjazdy w miejsce jego żerowania. Około 5 kilometrów od hotelu zbocze góry przecinała kamienista droga. Poniżej drogi rosły drzewa awokado, gdzie żerowały ptaki. Po posiłku przelatywały nad drogą, by usiąść na odosobnionym drzewie. W odległości 30-40 metrów od drzewa, trochę przed świtem, gromadziła się grupa osób, która w napięciu wyczekiwała spotkania z kwezalem. Niestety w pierwszym dniu pojawiła się tylko samica kwezala. Było dość ciemno, usiadła na drucie na tle nieba - powstało  pierwsze moje zdjęcie kwezala, którego lepiej nie pokazywać. Na szczęście nieco później, w odległości około 100 metrów, usiadła druga samica. Grupa spokojnie podeszła do ptaka siedzącego na gałęzi drzewa i powstały lepsze zdjęcia. Lepsze, nie oznacza dobre. Niestety brakowało znów światła, ale z tego trzeciego spotkania z kwezalem kilka zdjąć nadawało się już do zamieszczenia w galerii. Na tym poranne wyczekiwanie się skończyło. Na szczęście podczas kolejnej porannej próby fotografowania przyleciały dwa samce kwezala. Powstały pierwsze zdjęcia oddające piękno tego ptaka. Niestety drugi samiec siedział znacznie dalej, a na założenie konwertera nie pozwalały jeszcze warunki oświetleniowe. Brakowało dosłownie kilkudziesięciu minut, aby powstały zdjęcia o należytej jakości, właściwie oddające piękne upierzenie tego ptaka. Niestety kwezale odleciały krótko przed wschodem słońca i na tym zakończyła się kolejna, ostatnia próba sfotografowania tego ptaka…