TomKal foto

Dość niesamowity i specyficzny ptak ze względu na swój masywny, jak na ptaka z rodziny czaplowatych, dziób. Z rakojadem były dwa spotkania. Pierwsze dość zabawne, patrząc na to teraz z perspektywy, pisząc niniejszy tekst w bezpiecznym miejscu. Przewodnik zawiózł nas na skraj podmokłego namorzynowego lasu. Ostrzegł nas, że może tam być duża liczba moskitów i lepiej się zabezpieczyć (długi rękaw, środki odstraszające owady). Mieliśmy poruszać się bardzo cicho, bo ptaki są płochliwe i siedzą w koronach niewysokich drzew na zalewowych terenach. Tak przygotowani, skoncentrowani, w ciszy i spokoju idziemy poprzez podmokły teren, gdzie pomiędzy zadrzewieniami widać małe oczka wodne, stawy połączone ze sobą wąskimi przesmykami. I w tej ciszy i spokoju, nagle, bardzo głośny odgłos plusku wody. Zapytałem przewodnika - co to było? Odparł, krokodyl. A miały być tylko moskity, powiedziałem. Ale ten był mały - odparł. W takich właśnie okolicznościach udało się zrobić pierwsze zdjęcia rakojadów, w dość przepalonym świetle i przy dużych utrudnieniach kadrowania związanych z bujną roślinnością. Drugie spotkanie z dwoma rakojadami było już zdecydowanie lepsze, zarówno pod względem światła jak i odległości fotografowania. Płynęliśmy łodzią, a rakojady siedziały w nadbrzeżnej roślinności. Pozwoliły podpłynąć do siebie tak blisko, że 600-tka obejmowała w pełnym kadrze ptaka. Trochę przeszkadzała niestabilność łodzi (ciągły ruch), ale nasz przewodnik dość sprawnie manewrował łodzią, a co najważniejsze bardzo się starał i był zaangażowany w to co robi. Powstały dzięki temu znacznie lepsze zdjęcia niż te z pierwszego spotkania, a i barwa zachodzącego słońca temu pomogła.