Wykaz alfabetyczny

Jedno spotkanie z płaskonosem na Islandii inicjuje galerię tego gatunku na mojej stronie. Na stawie prócz płaskonosa były edredony i krwawodzioby.  Płaskonosy osiągają wagę do 850 gram, a rozpiętość ich skrzydeł to około 85 centymetrów. Cieszy fakt, że wreszcie mam pierwsze zdjęcia tego gatunku. Wreszcie, bo jak nie mieć ptaka o tak specyficznym dziobie i barwnym upierzeniu. Populację płaskonosa na Islandii szacuje się na 20 do 50 par osobników (2014), a dla mnie było to pierwsze spotkanie z tym gatunkiem.

Niestety podczas ostatniej wizyty tego ptaka w naszym kraju nie udało się wygospodarować czasu na sfotografowanie go w Polsce. Podczas wyprawy na Spitsbergen miałem nadzieję, że nie będzie problemu ze sfotografowaniem go, bo tam występuje naturalnie. Mimo, że były to dla nas dość intensywne dni, to płatkonoga płaskodziobego widzieliśmy jedynie dwa razy. Jako płatkonóg  powinien być cierpliwy i dać sobie wykonać zdjęcia z niewielkiej odległości. I tu drugie rozczarowanie - po chwili fotografowania ptak odleciał na tyle daleko, że sesja się zakończyła.

Ciekawy filigranowy ptak żerujący na wodzie w strefie przybrzeżnej, ale także na oczkach wodnych i  jeziorach. Ciekawy z dwóch powodów. Pomijam jego urok, ale gdy siedziałem spokojnie na brzegu jeziora bez większych problemów zawsze przypływał po chwili na odległość pozwalającą wykonać zadowalające zdjęcia. A odległość ta musiała wynosić zaledwie kilka metrów, bo jest to nieduży ptak. Niewiele większy od wróbla, bo waga jego to około 45 gramów, a rozpiętość skrzydeł to około 35 centymetrów.

Występuje wyłącznie w górach, na wysokości około 1800 - 3000 metrów. Nie ma więc wiele miejsc  w Polsce, gdzie można spotkać tego ptaka, bo to praktycznie wyłącznie wysokie Tatry. W lokalizacji najbardziej prawdopodobnego miejsca zaobserwowania tego ptaka znów z pomocą przyszły podpowiedzi życzliwych ptasiarzy i informacje znalezione w Internecie - Kasprowy Wierch ( 1987 m n.p.m.). Z dotarciem na szczyt nie ma problemów, jeżeli zaakceptuje się koszt kilkudziesięciu złotych za bilet. Ta sytuacja przypominała moje pierwsze spotkanie z orzechówką.

W październiku 2016 roku Hel był niezwykłym miejscem do obserwacji bardzo rzadkich gatunków ptaków zaliczanych do fauny Polski, ale też tych powszechnie spotykanych. Mysikrólików, strzyżyków, zięb było tyle, że można było je obserwować czasami z odległości metra. Przy tym trzeba było uważać pod nogi, aby nie wyrządzić krzywdy mysikrólikowi, czy strzyżykowi. Ale nie tylko ze względu na ptasie obserwacje warto było tam pojechać.

12-sty mój gatunek sowy zaliczany do fauny Polski. Występuje praktycznie na wszystkich kontynentach, prócz Antarktydy. Niestety należy do sów aktywnych nocą i ta cecha powoduje, że trudno o zdjęcia, nie mówiąc już o dobrych zdjęciach tego ptaka. Pierwsze płomykówki widziałem na Sardynii, ale były tak płochliwe, że nie powstały z tego spotkania żadne zdjęcia. No cóż, prób i starań o takie spotkanie było już kilka, a tu proszę, nagle, niespodziewanie miało być to długo wyczekiwane, i w dodatku - fotograficzne spotkanie.

Kolibry-tekst wspólny dla gatunków sfotografowanych w Ekwadorze

Pochwodzioby udało się spotkać dwa razy. Najbardziej charakterystyczne jest dla nich żerowanie wśród kolonii pingwinów. Zjadają niestrawione resztki ich pożywienia, ale także mogą być zagrożeniem dla dopiero co wyklutych piskląt lub niechronionych pingwinich jaj. Pingwiny obserwowały pochwodzioby, ale specjalnie się nimi nie przejmowały i rzadko je przeganiały. Pochwodzioby występują na Antarktydzie i Ziemi Ognistej. Waga ich nie przekracza 600 gramów a rozpiętość skrzydeł 80 centymetrów.

Znacznie mniejsza od krzyżówki, waga jej to około pół kilograma przy rozpiętości skrzydeł około 0,7 metra. Jest więc filigranowej postury i trudno ją spotkać, bo jej populację w Polsce szacuje się na około 100 par. Niemniej jednak udało się i do galerii trafia kolejny przedstawiciel zaliczany do fauny Polski.
Z ostatniej chwili-05-2022-Węgry