Wykaz alfabetyczny

Dosłownie kilkaset metrów od miejsca fotografowania dzięciolnika płowokarkowego udało się zrobić zdjęcia dzięciołów łąkowych. Nie były specjalnie płochliwe. Powstały ujęcia i na drzewach i na łące. Tu zachowywały się dokładnie tak samo, jak nasze dzięcioły zielone. Dzięcioły łąkowe to średniej wielkości ptaki. Waga ich to około niecałe 200 gramów, przy rozpiętości skrzydeł około 40 cm.

Przy okazji tego wyjazdu powstało wiele galerii dzięciołów. Na tyle dużo, że prawie podwoiła się ilość dotychczasowych gatunków w rodzinie tych ptaków na mojej stronie. Przedrostek „naj-” w świecie przyrody zawsze budzi dodatkowe emocje. Tym razem udało się sfotografować naj-większego i naj-mniejszego dzięcioła spośród tych, które występują w Ameryce Południowej, a może precyzyjniej - w Argentynie. Największym dzięciołem Argentyny jest dzięcioł magellański. Waga jego dochodzi do 360 gramów (samce), a rozpiętość skrzydeł to około 0,5 metra.

Fotografując dzięcioły w Argentynie miałem wrażenie, że tutaj występują częściej niż w Europie. Nawet w parku w Buenos Aires udało się sfotografować dwa gatunki dzięciołów. Część z nich w kadrze w tle, na nienaturalnym betonie. Niestety zdjęć dzięcioła piaskowego nie udało się wykonać więcej niż te prezentowane tutaj. Waga dzięcioła piaskowego wynosi około 30 gramów, a rozpiętość skrzydeł 15 cm.

I znów nazwa tego dzięcioła jest adekwatna do jego rozmiarów. Waga dzięcioła średniego to około 70 gramów, przy rozpiętości skrzydeł około 35 centymetrów. I rzeczywiście jest nieco mniejszy od dzięcioła dużego i te dwa gatunki, przynajmniej na pierwszy rzut oka bardzo trudno odróżnić, przynajmniej po grzbiecie. Największą różnicę można zauważyć na ich brzuchach. Dzięcioł duży ma białe podbrzusze, zaś dzięcioł średni różowawe przebarwienia, z podłużnymi czarnymi paskami. Tak naprawdę tylko zbliżenie pozwala stwierdzić to jednoznacznie.

Wreszcie jakaś nowość w „dzięcołowatych” i to jaka dzięcioł trójpalczasty! Wielka rzadkość w Polsce, przynajmniej jak na moje dotychczasowe obserwacje. Żyje w lasach borealnych, a więc gdzie dominują iglaki i to obumierające iglaki. W takim też lesie go spotkaliśmy. Las był przepiękny stary, z dnem lasu w soczystych mchach i porostach ze znacznymi wzniesieniami i pagórkami. Nie było dzięciołów wiele, bo po dość długim marszu i wypatrywaniu dzięcioła zobaczyliśmy jednego, a właściwie jedną, bo była to samica.