Wykaz alfabetyczny

Dzięki biało-czarnemu upierzeniu, sroka jest bardzo charakterystycznym ptakiem, którego, trudno pomylić z jakimkolwiek innym. Bardzo często zamieszkuje zurbanizowane tereny. Wbrew pozorom nie jest łatwa do fotografowania, z uwagi iż zachowuje dużą odległość od człowieka. Podobnie jak sójka należy do systemu wczesnego ostrzegania i donośnie skrzeczy gdy spostrzeże zagrożenie. Sroka jest wszystkożerna. Poluje na owady, ślimaki, pisklęta innych ptaków, czy małe ptaki, gryzonie do padliny i resztek jedzenia włącznie.

Maroko-03/2023

Obserwując tego ptaka znów nasuwają się skojarzenia z naszą sroką. Ten gatunek jest nieco mniejszy. Waga ciała to około 125 gramów. Samce biało-czarne, z głową w jednolitym czarnym kolorze. Samice z wyraźnym  brązowym podgardlem. Menu podobne do naszego srokosza: gryzonie, ptaki, jaszczurki. Przy rozdzielaniu ofiar na mniejsze porcje pomaga sobie nabijaniem ich na kolce i ostre gałązki.  Występuje wyłącznie w Australii.

Występuje niemal w całej Australii  i Tasmanii. Waga srokacza to około 100 gramów. Jeżeli chodzi o jego preferencje żywieniowe, niespodzianka, po fotografowaniu całej listy miodojadów, srokacz jest mięsożerny i zachowaniami żywieniowymi przypomina naszego srokosza z tą różnicą, że potrafi polować w grupach. Niestety, jedno krótkie moje spotkanie ze srokaczem zakończyło się jedynie kilkoma zdjęciami.

Stosunkowo niewielki, niemal śnieżno- biały wydawałby się pluszak, niczym raniuszek. Nic bardziej mylnego, zabójca jakich mało. Srokosz potrafi zabić większe od siebie zwierzęta. Żywi się ptakami, jaszczurkami, owadami. Potrafi zawisnąć w locie i obserwować okolicę, celem wypatrywania zdobyczy. Nadmiary pożywienia nie marnują się. Srokosz nabija ofiary, lub ich części na ostre kolce i wraca do nich gdy odczuje głód. Z racji ubarwienia dość łatwy do zauważenia, niestety z moich obserwacji wynika, że jest go niewiele. Sam widziałem go zaledwie dwa razy.

Wszystkie prezentowane zdjęcia wykonane były w okolicach wodospadu Iguazu. Papugi w niewielkich stadach przylatywały w korony drzew, gdzie posilały się owocami drzew. Tak, jak nagle się pojawiały, tak w jednej chwili odlatywały. Trudno było uchwycić ostrość  przez liczne gałęzie drzew, ale wiele prób przyniosło efekt. Powstała galeria może nie o jakieś rewelacyjnej zawartości, ale też nie walorach dokumentacyjnych, jak niestety ma to miejsce w przypadku wielu innych gatunków prezentowanych z Argentyny.