Wykaz alfabetyczny

Tanzania-12/2017
Z ostatniej chwili - Etiopia-12/2019
Z ostatniej chwili - Botswana -11/12-2022

Można powiedzieć, że tym razem szczęście dopisało. W Tajlandii udało się sfotografować tylko jednego przedstawiciela należącego do rodziny bocianów - kleszczaka azjatyckiego. Z innych wyjazdów wracałem bez poszerzenia grona przedstawicieli tej rodziny na mojej stronie. W RPA udało się sfotografować dławigada afrykańskiego, kleszczaka afrykańskiego i bociana białoszyjego, a więc trzech kolejnych przedstawicieli bocianowatych. Oczywiście ze zmiennym powodzeniem pod względem fotograficznym.

Najbardziej charakterystyczny w Polsce ptak. Szacuje się, że co czwarty przedstawiciel tego gatunku jest „Polakiem”, a jest ich w Polsce kilkadziesiąt tysięcy (około 50.000). Bociany chyba wszystkim się pozytywnie kojarzą, ale trzeba pamiętać, że jest to skuteczny drapieżnik. Pożera wszystko, co się rusza i stanie na jego drodze. Od większych owadów, po małe ptaki, zaskrońce, padalce, żaby itd. Ciekawym jest, że przed odlotem można w sierpniu zaobserwować duże skupiska bocianów, zwane sejmikami bocianimi.

Trudno jest opisać moją radość, że udało mi się wykonać tyle, takich zdjęć bociana czarnego. Jest to nieliczny, bardzo skryty, migrujący ptak. Jego rozpiętość skrzydeł to około 2 metry, a długość ciała to około 1 metra, przy wadze ok. 3 kg. Mimo, że kształtem i gabarytami ciała bardzo przypomina bociana białego w upodobaniu gniazdowania i miejsc żerowania jest zgoła odmienny. Jego gniazdo jest często w trudno dostępnych miejscach ukryte od naszego wzroku. Trzeba pamiętać też o ochronie strefy przy gnieździe bociana czarnego.

To chyba największa z naszych sikor i chyba najliczniej występująca. Zimą niemal pewnym jest, że pojawi się w naszych karmnikach zwłaszcza, gdy wysypiemy w nich słonecznik lub zawiesimy słoninę. Jest wdzięcznym obiektem do fotografowania z racji swego ubarwienia. Z sikor, moim zdaniem, ustępuje jej tylko występująca u nas sikora modra. Nie licząc w tym rankingu rzadko spotykanej w naszym kraju, a bezsprzecznie najpiękniejszej z sikor- sikory lazurowej, widywanej prawie wyłącznie zimą. Sikora bogatka wielkością dorównuje wróblowi.

W przypadku tego gatunku trzeba zmienić nasze przysłowie, że nie do trzech razy sztuka, a do czterech. Borsuk jest na tyle tajemniczym, rzadko spotykanym zwierzęciem, że chce się mieć galerię tego pięknego ssaka. Ale jak to zrobić, skoro z natury jest to zwierzę nocne. Fotografie wykonywane z lampą, przynajmniej w moim przekonaniu, nie wchodzą w grę. Na przestrzeni dwóch lat były cztery próby wykonania satysfakcjonujących zdjęć. Oczywiście w miejscu w którym wiedziałem, że jest borsuczą norą.