Wykaz alfabetyczny

Ponad dwa dni poszukiwań puszczyków uralskich w Bieszczadach nie przyniosło spodziewanego rezultatu. Mimo dość grubej warstwy śniegu i trudnych warunków pogodowych, które sprzyjają obserwacji tych ptaków nie udało się nawet zobaczyć puszczyka. Jedynym trofeum z tego wyjazdu są pierwsze zdjęcia dzięcioła białogrzbietego.

Podczas sesji kowalika tureckiego powstały też zdjęcia dzięcioła białoszyjego. Może trochę zaniedbałem uwiecznienie tego ptaka, ale w tym dniu najważniejszy dla mnie był kowalik turecki, uzupełnienie galerii którego byłoby niemożliwe bez przyjazdu do Turcji. Tak więc powstało kilka zdjęć dzięcioła białoszyjego. W Polsce nie udało mi się go spotkać, ale kto wie, może, jak to czasem bywa, nagle nadarzy się okazja i tych kilka zdjęć inicjujących powstanie galerii gatunku dzięcioła białoszyjego zostanie uzupełnionych.

Cóż, fotografowałem już ptaki w różnych miejscach i okolicznościach, ale w asyście ochroniarza wyposażonego w kałasznikowa - jeszcze nie. Ale zawsze musi być ten pierwszy raz. Tym razem było to w Tanzanii. Przyjechaliśmy na kemping, który tym razem okazał się niewielkim trawnikiem położonym pośród drzew na wysokości około 2 600 metrów. Tak, tak, prócz trawy i pięknej zieleni nie było żadnej infrastruktury turystycznej. Ale jak chce się mieć ciekawy portfel zdjęć z Afryki, trzeba odwiedzić różne miejsca i czasami znosić niedogodności.

W przypadku dzięcioła czarno-czelnego miałem trochę więcej szczęścia. Wprawdzie nigdy nie pozował do zdjęć, ale chodząc po parku Buenos Aires można było wykonać kilka ciekawych ujęć powoli podążając za nim. Waga tego dzięcioła nie przekracza 180 gramów, a rozpiętość skrzydeł to niespełna 50 centymetrów.

Dzięcioł czarny, to największy z naszych dzięciołów. Waga jego ciała to około ćwierć kilograma, a rozpiętość skrzydeł przekracza 70 centymetrów. Niestety jest bardzo płochliwy i trudno przez to go fotografować. Wykonane zdjęcia są bardziej przypadkiem, niż wyczekiwaniem w prawdopodobnym miejscu jego wystąpienia. Poruszając się spokojnie i względnie bezszelestnie po lesie, udaje się czasami go dostrzec, zwłaszcza, że jego ubarwienie i gabaryty, sprzyjają temu. Dość duży, niemal całkowicie czarny z jaskrawą czerwoną „czapeczką”, daje się zauważyć.

Kiedy byłem po południu w lesie deszczowym, prócz motyli, praktycznie nic się nie pokazało. Kilka ptaków w koronach drzew, ale za daleko, aby wykonać ciekawe zdjęcie. Po porannej „eksplozji” gatunków w okolicy wodospadu Iguazu, miało się wrażenie, że to wręcz ptasia pustynia. Na szczęście na chwilę zawitał dzięcioł czerwonoczuby. Niestety widoczny na szczycie wyschniętego drzewa, z niebem w tle. Ale po kilku godzinach bezowocnych poszukiwań i poczucia zmarnowanego czasu, ucieszyło i to. Waga tego dzięcioła nie przekracza 220 gramów, a rozpiętość skrzydeł 40 cm.

To chyba najczęściej spotykany dzięcioł z występujących w naszym kraju. Można go spotkać prawie wszędzie, od parków miejskich zaczynając po różnego rodzaju lasy. Daje się dość łatwo fotografować, niestety rzadko można go zobaczyć w niższych partiach lasu tak, więc dłuższe ogniskowe obiektywów mile widziane. Szczególnie da nam dość dużo czasu, gdy zastaniemy go przy kuźni czyli przy wgłębieniu drzewa, w które wcisnął szyszkę i wydłubuje z niej nasiona. Przy takiej dłubni jest tak zaabsorbowanym, że jak zachowamy spokój i ciszę sesja może trwać nawet kilkanaście minut.